Iets in mij zei dat ik waakzaam moest zijn. De pijn in mijn buik zei mij dat ik niet langs de bibliotheek moest lopen, dat ik hier gewoon het straatje in moest. De signalen die mijn lichaam mij gaf, negeerde ik. Ik liep toch richting de bibliotheek met mijn oordopjes in, zodat ik ‘in mijn eigen wereld’ verder kon lopen. Naarmate ik verder liep en dichterbij de plek kwam, wat ik eigenlijk ontwijken moest, was het al te laat om om te keren zonder dat het zou opvallen. Diegene die ik al heel mijn leven probeer te ontwijken, zat daar op het bankje voor de bibliotheek met een knalgeel jasje aan, zwarte muts op en een paar volle plastic tassen bij zijn voeten.
Een man die mij verwekt heeft, die ik al meer dan twaalf jaar niet gesproken heb, niet meer van zo dichtbij gezien heb en die verschrikkelijke dingen gedaan heeft. Dingen die niet te vergeten en te vergeven zijn.
Op dat moment werd ik wakker geschud uit ‘mijn eigen wereld’ en stond ik even stil, om te kunnen nadenken wat ik moest doen, wat het verstandigst was. Het enige wat ik kon bedenken, was om langs hem te lopen en de moed bij elkaar op te rapen die ik al jarenlang aan het vermijden ben. Geconfronteerd worden met hem wilde ik niet en daarom besloot ik, in die paar seconden dat ik had, om achter hem langs te lopen. Net te doen alsof ik hem niet zag, niet herkende en met snelle passen door te lopen. Dit deed ik, terwijl mijn hart sneller begon te kloppen.
Na tien minuten keek ik voorzichtig achterom of er een man achter mij liep met datzelfde gele jasje aan, maar dat was niet het geval. Wat wel het geval was, is dat die man, met dat gele jasje, mijn biologische vader is. Een man die mij verwekt heeft, die ik al meer dan twaalf jaar niet gesproken heb, niet meer van zo dichtbij gezien heb en die verschrikkelijke dingen gedaan heeft. Dingen die niet te vergeten en te vergeven zijn. Een man die mij op dat moment niet zag en/of niet herkende.
En wat mij het meest verbaasde, is dat ik diep in mijn hart medelijden met hem heb; hoe hij daar eenzaam op dat bankje bij de bibliotheek zat. Ik heb medelijden met hem, na alles wat hij geflikt heeft.
Hee Wendy!
Zag je site voorbij komen via fb!
Wauw wat een verhaal! Ik heb heel veel respect voor je,
Hoe je dit brengt, en hoe je dit doet!
Je mag echt trots wezen op jezelf!
Hey Penny. Dat is een lange tijd geleden, grappig dat je mijn website hebt gevonden. Dankjewel! :-)