Iets in mij zei mij dat ik waakzaam moest zijn wanneer ik het station van Alkmaar binnen een kwartier zou bereiken, dat beetje pijn in mijn buik zei me dat ik niet langs de bibliotheek moest lopen. Dat ik hier gewoon het straatje in moest. De signalen negeerde ik en ik liep toch richting de bibliotheek met mijn oordopjes in, zodat ik in ‘mijn eigen wereld’ verder kon lopen. Naarmate ik verder liep en dichterbij de plek kwam, wat ik eigenlijk ontwijken moest, was het te laat om om te keren zonder dat het zou opvallen. Degene die ik al mijn leven lang probeer te vermijden, zat daar op het bankje: met een knalgeel jasje, zwarte muts en een paar volle plastic tassen bij zijn voeten.
Een man die mij verwekt heeft, die ik al meer dan 12 jaar niet gesproken heb, niet meer van zo dichtbij gezien heb en die verschrikkelijke dingen gedaan heeft. Dingen die niet te vergeten en te vergeven zijn.
Op dat moment werd ik wakker geschud uit ‘mijn eigen wereld’ en stond ik een paar seconden stil om na te denken wat ik moest doen, wat het verstandigst was. De enige oplossing wat er was, was om langs hem te lopen en de moed overwinnen die ik al jarenlang aan het ontwijken ben. Geconfronteerd met hem worden wilde ik absoluut niet en daarom besloot in die paar seconden wat ik had om een wijze beslissing te maken, om achter hem langs te lopen. Net doen alsof ik hem niet zag, hem niet herkende, met snelle passen door te lopen en na tien minuten pas om te kijken of hij me achtervolgd had. Dit deed ik, terwijl mijn hart sneller klopte.
Na de tien minuten keek ik voorzichtig achterom of er een man achter mij liep met hetzelfde gele jas aan, maar dat was gelukkig niet het geval. Wat wel het geval is, is dat deze man mijn biologische vader is. Een man die mij verwekt heeft, die ik al meer dan 12 jaar niet gesproken heb, niet meer van zo dichtbij gezien heb en die verschrikkelijke dingen gedaan heeft. Dingen die niet te vergeten en te vergeven zijn. Een man die mij op dat moment niet zag en/of niet herkende.
En het meest verrassende van alles is, is dat ik diep in mijn hart medelijden met hem had hoe hij daar eenzaam, verdrietig en leeg op dat bankje bij de bibliotheek zat. Ik heb medelijden met hem na alles wat hij geflikt heeft.
Hee Wendy!
Zag je site voorbij komen via fb!
Wauw wat een verhaal! Ik heb heel veel respect voor je,
Hoe je dit brengt, en hoe je dit doet!
Je mag echt trots wezen op jezelf!
Hey Penny. Dat is een lange tijd geleden, grappig dat je mijn website hebt gevonden. Dankjewel! :-)