Toch nog medelijden

Iets in mijn hoofd zei mij al dat ik waakzaam moest zijn wanneer ik het station binnen een kwartier zou naderen en dat beetje pijn in mijn buik probeerde mij te vertellen dat ik niet langs de bibliotheek moest lopen, maar dat ik hier het straatje in moest. De signalen van dat beetje buikpijn negeerde ik en liep richting de bibliotheek met mijn oortjes in, zodat ik in mijn eigen wereld verder kon lopen. Naarmate ik verder liep en dichterbij de plek kwam wat ik eigenlijk ontwijken moest, was het te laat om mij nog om te keren zonder dat het zou opvallen. Degene die ik namelijk vermijden wilde, zat daar op het bankje; knalgeel jasje, zwarte muts en een paar volle plastic tassen bij zijn voeten.

Ik werd wakker geschud uit mijn eigen wereld en stond een paar seconden stil om na te denken wat ik moest doen, wat het verstandigst was. De enige oplossing wat er was, was om langs hem te lopen en de moed te overwinnen die ik al jaren aan het ontwijken ben. Geconfronteerd met hem worden, wilde ik absoluut niet en daarom besloot ik in die seconden wat ik had om na te denken, om achter hem langs te lopen.  Net doen alsof ik hem niet zag, hem niet herkende, met snelle passen door te lopen en na tien minuten pas om te kijken of hij mij achtervolgd had. Dit deed ik, terwijl mijn hart harder ging slaan.

De tien minuten dat ik verder was gelopen, keek ik voorzichtig achterom of er een man achter mij liep met hetzelfde gele jasje aan, maar dat was niet het geval. Wat wel het geval is, is dat deze man mijn biologische vader is. Een man die ik al meer dan 12 jaar niet gesproken heb, niet meer van zo dichtbij gezien heb en die verschrikkelijke dingen heeft gedaan die niet te vergeten én vergeven zijn. Een man die mij op dat moment niet zag en/of niet herkende.

En het meest verbaasde van alles is dat ik diep in mijn hart medelijden met hem had hoe hij daar eenzaam, verdrietig en leeg op dat bankje bij de bibliotheek zat. Medelijden na alles wat hij heeft geflikt…